Château du Duc de Guise

Het huidige kasteel van de hertog van Guise is gebouwd op een oude militaire post geïnstalleerd aan het einde van de Oudheid en verwoest in de 6e eeuw door de Visigoten. Herbouwd in de 11e eeuw, werd het een van de leengoederen van de graaf van de Provence. Het was meer een bewakingspost dan een feodaal kasteel dat bestemd was om te worden bewoond, maar het maakte het mogelijk de doorgangen in de vallei van de Durance te controleren en via de betaling van tolheffingen de inkomsten van de graaf van de Provence te verzekeren. In de 15e eeuw behoorde het kasteel nog toe aan de graven van de Provence en in het bijzonder aan koning Renée (1409-1480). Hij was ook hertog van Lotharingen, hertog van Anjou, koning van Napels, koning van Jeruzalem, koning van Sicilië en heer en graaf van Guise. Het kasteel kreeg toen de naam van deze titel. In 1444 maakte het kasteel deel uit van de bruidsschat van Yolande, de dochter van koning René. Haar huwelijk met Ferry II van Lotharingen bracht dit leengoed in de schoot van Lotharingen. Het kasteel werd eigendom van de illustere familie Lorraine-Guise die het kasteel behield tot aan de Revolutie. De Provence werd in 1487 onderdeel van het koninkrijk Frankrijk, wat niet gold voor Lotharingen. Lodewijk XI, die een opstand van de Provençaalse bevolking vreesde, liet het kasteel met de grond gelijk maken. De familie Guise liet het in de 16e eeuw herbouwen, maar het werd in 1630 opnieuw verwoest door Richelieu. Het kasteel is direct op de rots gebouwd. Het heeft een natuurlijke verdediging dankzij de klif, maar werd ook beschermd door een muur. De overblijfselen tonen drie sets gebouwen tussen de muur en het hoogste punt. In het noorden is de ruitvormige donjon (10 meter aan elke kant) met dikke muren (2 meter) bewaard gebleven. De quoins zijn zorgvuldig geketend met asbouten met nokken. De muren zijn bekleed met klein en middelgroot puin, soms ruw gehakt. Er zijn ten minste drie niveaus geïdentificeerd dankzij de uitsteeksels waarmee de vloeren zijn geplaatst. Op de onderste verdieping was zeker een regenbak aanwezig. Verder naar het zuiden ligt de langwerpige woning, met dikke muren (ongeveer 1,5 meter), waarschijnlijk verdeeld in drie kamers en aan de zuidkant beschermd door een gracht. Tussen de ommuring en het kasteel ligt het gebied dat bekend staat als de onderste binnenplaats, in tegenstelling tot de bovenste binnenplaats waarin de donjon zich bevindt. Dit gebied was over het algemeen gereserveerd voor de bouw van woningen. Het gaat dus niet om een teelt- of veeteeltgebied, zoals de naam doet vermoeden.