Château de Vauvenargues

Geflankeerd door twee torens uit de 14e eeuw en omgeven door een muur uit de 16e eeuw, behoorde het eigendom in 1257 toe aan de aartsbisschoppen van Aix. Zijn geschiedenis, verbonden met die van de Provence, gaat via koning René in 1473, die vervolgens zijn land aan zijn arts Pierre Robin d'Angers schonk. De families Cabanis, Jarente en Séguiran bezaten het kasteel tot 1548, toen het door het huwelijk van Marguerite de Séguiran en François de Clapiers overging naar de Clapiers. Onder impuls van Henri de Clapiers, heer van Vauvenargues, eerste consul van Aix en procureur van het Pays de Provence in 1674, hebben grote werken het middeleeuwse bolwerk van het kasteel gewijzigd en het zijn huidige configuratie gegeven, gebaseerd op de uitloper van de rotsen en op de sterke muren die bewaard bleven. In 1722 liet Joseph de Clapiers zijn landerijen verheffen tot markgraafschap voor bewezen diensten tijdens de Grote Pest van 1720, en het was de derde markies van Vauvenargues die het kasteel in 1790 verkocht aan de familie Isoard, wiens wapenschilden nog steeds te zien zijn op de wallen en gevels van het gebouw Binnen, in een kamer nog steeds bedekt met fluweel, blijft het portret van kardinaal d'Isoard. In 1943 werd het landgoed door Simone Marguerite d'Isoard Vauvenargues verkocht aan drie industriëlen uit Marseille. Vervolgens werd het omgevormd tot een vakantiekamp voor de kinderen van het personeel van de koopvaardij (uit deze periode zijn nog enkele parasitaire ontwikkelingen overgebleven), en vervolgens in 1954 verkocht aan de civiele maatschappij Société agricole du domaine de Vauvenargues.