Musée Souleiado

Souleiado, de laatste van de Indianen Ons verhaal begint aan het einde van de 16e eeuw. Katoenen stoffen uit India arriveerden in de haven van Marseille in zeer felle kleuren. Handelaren waren onder de indruk van de kleurechtheid van deze katoenen stoffen, die zowel voor de binnenlandse markt als voor de export bestemd waren. In 1806 richtte Jean Jourdan een Indiase fabriek op in het kapucijnenklooster in het centrum van Tarascon, Manufacture Jourdan genaamd. In 1821, geconfronteerd met financiële problemen, verkocht hij het klooster aan de stad, die er een theater bouwde dat vandaag de dag nog steeds in gebruik is, en verhuisde zijn bedrijf naar het Hôtel d'Aiminy, terwijl hij tegelijkertijd een fabriek voor bedrukte zakdoeken oprichtte in St Etienne du Grès. Zijn zoon Mathieu volgde hem op in 1840 en runde het bedrijf tot zijn dood in 1882. Daarna werd het overgenomen door Paul Véran, een van de laatst overgebleven indianenhandelaren, die graag een productiefaciliteit wilde hebben in een tijd waarin de ene na de andere fabriek sloot en de mensen in de Provence hun traditionele klederdracht achter zich lieten. Jaar na jaar vulde de fabriek van Véran haar collectie tekeningen en drukplaten aan door de archieven over te nemen van de bedrijven die verdwenen, in het bijzonder die van Foulc, een vooraanstaande kleermaker uit Avignon. Toen hij in 1916 stierf, was de fabriek van Véran de laatste indienneur in de Provence. Paul liet zijn 5 arbeiders achter als wezen. Het was een apotheker uit Beaucaire, Charles Henri Deméry, die letterlijk verliefd werd op de fabriek en besloot haar te redden. Dankzij hem overleefde de fabriek en bloeide ze op. Toen hij de fabriek van Véran, die de Deméry-fabriek was geworden, in 1937 aan zijn neef Charles Deméry verkocht, telde ze 10 werknemers. Charles, een jonge burgerlijk ingenieur die uit Parijs was gekomen om bij zijn oom te logeren, werd ook op het eerste gezicht verliefd. Hij stortte zich met kracht en energie in het avontuur en creëerde in 1939 het merk Souleiado, wat in het Provençaals "zonneschijn" betekent, het moment waarop de zon na de regen door de wolken breekt. Hélène, de vrouw van Charles, was een uitstekende kleermaker en in 1947 vroeg een goede klant, Madame Vachon uit Saint-Tropez, haar om een jurkencollectie voor haar te ontwikkelen. Ze greep deze kans met beide handen aan. Het werd een groot succes. In 1950 kwam een Italiaanse klant in Florence op het idee om een boetiek te openen onder de naam SOULEIADO, de eerste van vele. Na de dood van Hélène ging Charles moedig alleen verder. Als onvermoeibare reiziger telde het bedrijf in 1952 meer dan 300 werknemers, verspreid over 4 locaties: handmatige druk in Hôtel d'Aiminy in Tarascon, mechanische druk in Saint-Etienne du Grès, de naaiateliers in Avignon in de rue Thiers en het hoofdkantoor in Hôtel de Provence in Tarascon!