LA MAISON DAMAIN

Dit huis, het enige huis in de stad waar de Art Nouveau esthetiek, waarbij architectuur en decoratie een samenhangend en harmonieus geheel vormen, werd gebouwd door de Barisische architect Jules Renard om het werk van de schilder-decorateur Léon Damain (1872-1947) tentoon te stellen. Een geëmailleerde plaquette boven de zijdeur bewaart de herinnering aan deze Barisische kunstenaar die uit een schildersfamilie stamde. Léon Damain was vooral een decorateur. Tussen de 19de en de 20ste eeuw evolueerde zijn stijl van neogotiek naar art deco, via de soepele en bloemrijke lijnen van de art nouveau. Vanuit zijn opleiding aan de Nationale School voor Decoratieve Kunsten in Parijs behield hij de zorg voor een zeer omvattende decoratie waarbij architectuur en ornamenten een totaal kunstwerk vormen. In Bar-le-Duc, de prefectuur, hebben de kerken Notre-Dame en Saint-Antoine en het kasteel van Marbeaumont, waar hij ook samenwerkte met de architect Renard, nog enkele van zijn decors. Het huis dat hij liet bouwen om er een winkel en een tentoonstellingsruimte in onder te brengen, moest dus deze symbiose tussen de kunsten laten zien. Niet zonder pronkzucht, is het ontworpen rond een hoekpaviljoen dat de materialen van de klassieke architectuur gebruikt: Savonnières-steen en platte tegels. De opeenstapeling van traveeën rond een centrale band en het gebruik van ashlar hoekkettingen zijn ook verwijzingen naar de klassieke kunst. Het gebouw verschilt hier echter van door de zachte, ronde vormen die zowel in het steenwerk als in de afwerkingsmaterialen zijn gebruikt. De grote ramen op de tweede verdieping en het boogvenster op de binnenplaats tonen de wens om het streven naar comfort te verzoenen met een nieuwe esthetiek. De "whiplash"-lijnen, waarbij rondingen en dubbele rondingen in elkaar overlopen en elkaar tegenwerken, zijn met name zichtbaar op de balkonhekken, de raamdorpels, de binnenplaatsmuur en de dakkapellen. Ook het gebruik van plantaardige beelden (zonnebloemen) verraadt de sterke invloed van de School van Nancy. Van het oorspronkelijke interieur zijn slechts enkele verspreide elementen overgebleven (trap, open haard, glas-in-loodramen), omdat het huis tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gevorderd en bezet.