LA PLACE REGGIO

18e eeuw Het Reggio-plein, dat laat in de 18e eeuw werd aangelegd, speelt een centrale rol in het hart van de benedenstad. Gelegen op het kruispunt van twee oude wijken, geeft het aan de ene kant uit op de Neuve-ville en de gealigneerde straten, en aan de andere kant op de wijk Bourg en de monumentale gevel van de prefectuur. De naam en het standbeeld eren een inwoner van het gebied die zich onderscheidde tijdens de Napoleontische campagnes: maarschalk Oudinot, hertog van Reggio. In de middeleeuwen bevonden zich hier tuinen, de muur en de gracht die de grens van de Burgum Barri markeerden. De oprichting van een nieuwe wijk in de 14e eeuw plaatste de site in het hart van het nieuwe stadsgebied dat hertog Robert de Grote wenste. Vanaf de 17e eeuw was het terrein bedekt met gebouwen die het klooster van de Dames van de Congregatie van Notre-Dame vormden. Ten tijde van de Revolutie stelde de verkoop van dit nationale eigendom de gemeente in staat om het stadhuis en het plein aan te leggen die ontbraken om de benedenstad te structureren. Het stadhuis werd ingericht in een deel van het voormalige klooster voordat het in 1868 werd verplaatst en gesloopt. Aan het begin van de 20e eeuw vroeg de prefectuur aan architect Royer om een gevel te bouwen die zijn doel en het plein dat het omsloot waardig was. De grond aan de twee lange zijden werd in kavels verdeeld en te koop aangeboden voor de bouw van huizen, die allemaal volgens een uniform model en op dezelfde hoogte moesten worden gebouwd. In 1857 kreeg het plein zijn huidige naam ter herinnering aan de titel die Nicolas-Charles Oudinot droeg sinds de Slag bij Wagram in 1809. Hij wordt hier geëerd dankzij het standbeeld dat in 1850, drie jaar na zijn dood, bij openbare inschrijving werd opgericht. Dit portret van de maarschalk, gemaakt door de beeldhouwer Jean-Baptiste Debay, was oorspronkelijk opgesteld in het midden, op een marmeren sokkel versierd met vier genieën op de hoeken en, aan de zijkanten, vier bronzen bas-reliëfs die de hoogtepunten van zijn militaire carrière vertellen. Na de val van het Keizerrijk kon Oudinot door zijn snelle aansluiting bij het nieuwe regime ereplaatsen behouden in de Parijse administraties. Hij was trouw aan zijn geboortestad en verdedigde de belangen van de Barisiens, met name bij de ontwikkeling van grote nationale (spoorwegen, kanaal) en lokale projecten.