CITÉ RENAISSANCE DE MARVILLE

Marville, gelegen op een rotsachtige uitloper, is geen Lotharingees dorp van 500 zielen zoals de andere. Zijn prachtige Renaissance gevels, zijn monumentale Saint-Nicolas kerk en zijn verbazingwekkende Saint-Hilaire begraafplaats zijn allemaal aantrekkelijk. Maar het is ook door het interieur van de rijke residenties en hun eeuwenoude kelders te bezoeken dat men de activiteit kan beoordelen van wat in de 16e eeuw de tweede grootste stad van Luxemburg was met meer dan 2500 inwoners Gedurende bijna vier eeuwen, van de 13e tot de 17e eeuw, behoorde Marville tot de hertogdommen Bar en Luxemburg. In 1270 werd het de hoofdstad van de "Terres Communes", een onduidelijke groep dorpen eromheen. Dankzij deze politieke bijzonderheid genoot het een bevoorrechte status en werd het een eiland van vrede en welvaart. De neutraliteit van de stad stimuleerde edelen en religieuze congregaties om zich er te vestigen. Handel ontwikkeld met 2 tot 3 beurzen per jaar. Heren en rijke kooplieden bouwden weelderige herenhuizen en richtten op het kerkhof van Saint-Hilaire stèles op voor het nageslacht. De cisterciënzer monniken van Orval hadden vanaf het einde van de 12e eeuw een toevluchtshuis in Marville. Het exemplaar dat in 1518 werd gekocht, bestaat nog steeds en kan worden bezocht Helaas hebben de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden sinds Marville in de 17e eeuw deel ging uitmaken van de Franse kroon, ertoe geleid dat een deel van dit erfgoed in onbruik is geraakt en zelfs is verdwenen. Marville verloor toen inderdaad zijn neutraliteit: het werd minder interessant om er te wonen. De 18e-eeuwse gevels van de Grande Place profiteerden echter van de militaire architectuur. De huizen gingen vervolgens van hand tot hand, waarbij de ruimtes die ze in beslag namen naar behoefte werden gemoderniseerd en aangepast. Dankzij de impulsen van verenigingen en wetenschappers gedurende tientallen jaren om de plaats te promoten, en vooral de inzet van de eigenaars van de opmerkelijke huizen en de gemeente, bij de restauratie van het openbare en particuliere erfgoed in de regels van de kunst, is Marville dus gered van de vergetelheid. De prachtige Renaissancestad in het noorden van de Maas wordt stilaan een beschermde en tijdloze site, populair bij liefhebbers van het ongewone en authentieke.