CIMETIÈRE DE CHAMBIÈRE

Joodse begraafplaats en militaire begraafplaats. Vanaf de 16e eeuw en vooral tijdens de laatste drie grote conflicten kreeg het grote Messingse garnizoen te maken met het probleem van zijn doden. De huidige necropolis bestaat sinds 1870; er zijn 5.014 individuele graven en 11 ossuariums met 13.015 Franse, geallieerde (1.700 Russen, 103 Britten, 88 Italianen en 15 Belgen) en Duitse soldaten en burgers. In de drie voorgaande eeuwen werd meestal "buiten de muren" begraven, op dit geïsoleerde eiland van Chambière, een woestenij die onderhevig was aan overstromingen van de Moezel, waarschijnlijk rond de "Cornue géline", een pachtboerderij die een ziekenhuis werd en vervolgens een militaire wasserij. In 1733 liet de toekomstige maarschalk van Belle-Isle in de Pontiffroy een "modern" ziekenhuis bouwen met een eigen begraafplaats. Vanwege de geringe omvang van deze laatste en de eisen van hygiëne en stedenbouw was het echter noodzakelijk om na de Revolutie de doden in de buurt van de oorspronkelijke plaats te begraven. Na het drama van 1870 maakten de Duitsers van Chambière hun "garnizoensbegraafplaats", open voor families. Omdat het na 1918 deze functie niet meer had, moest de site, nu een nationale necropolis, "binnen de muren" worden gereorganiseerd en alleen nog oorlogsslachtoffers herbergen.