Festival de la Chanson à Texte de Montcuq : Nicolas Moro

"Nicolas Moro is een singer-songwriter die ik nog niet kende; het moet gezegd worden dat de media niet omvallen om over hem te praten. Dat is jammer, want dit zijn een paar geweldige liedjes die een veel breder publiek zouden kunnen bereiken. Ik kende Nicolas Moro eigenlijk zonder het te weten, want hij was jarenlang lid van Opa Tsupa, een groep die veel shenanigans speelde, en ik recenseerde een uitstekend album van hen. Dit verklaart de grote kwaliteiten van meneer Moro, een getalenteerd multi-instrumentalist (gitaar natuurlijk, maar ook banjo, harmonica, lap steel, dobro, mandoline?), een enorm pluspunt vergeleken met zijn collega-zangers die zichzelf vaak begeleiden op gitaar en zelden verder komen dan 3 of 4 akkoorden. Nicolas Moro houdt van alle soorten muziek, zolang het maar goed is; op zijn albums (3 tot nu toe) bekijkt hij de esthetiek waar hij van houdt, kiest met smaak en gepastheid de instrumentatie die het beste bij een bepaald nummer past (bijvoorbeeld op de cd "L?amour est un oiseau volage", "le convive" met New Orleans jazz piano, "Louise", dat bewijst dat hij in de traditie staat van Patrick Verbeke, en met "L?amour est un oiseau volage", "le convive" met New Orleans jazz piano, "Louise", dat bewijst dat hij in de traditie staat van Patrick Verbeke, en met "L?amour est un oiseau volage" dat hij in de traditie staat van Patrick Verbeke)dans la peau", een oude jazzstijl uit de jaren 1930 met een "gedokterde" stem en een kopersectie, "Twist à mourir", een potentiële hit met een fijne elektrische gitaarsolo, "Le dernier rang", een Hot Tuna-achtige blues met Hawaïaanse gitaar, trompet en fluit ? weer een echte buis ? de muzikanten leveren, en elk nummer laat ruimte voor een klein refrein. Nicolas Moro schrijft van de hoogste kwaliteit, met een discrete Brassensiaanse invloed; zijn zorgvuldig uitgewerkte teksten zijn doordrongen van een alomtegenwoordige lichtvoetige humor, waarbij onze man voortdurend met taal speelt (cf. 'Le destin des affreux' of 'Montmorillon swing'). Hoewel zijn inspiratie divers en gevarieerd is, toont hij een zekere genegenheid voor het thema van de minnaar die geen kom heeft. Dit is een lied met klasse, frisheid en humor (zie "Je fais des affaires", dat Dimey prachtig zou hebben gevonden). Ik ken nauwelijks een equivalent in het hedendaagse chanson, maar de term "chanson" is reductief als het gaat om Nicolas Moro, een echte artiest die je moet ontdekken." Francis Couvreux. NOVEMBER 2022