Eglise Saint Martin

Saint-Martin is gebouwd in het hart van het dorp, midden op het oude kerkhof, waarvan nu alleen nog de calvarieberg over is, en biedt een ware synthese van de bouwmethoden tussen de 11e en de 16e eeuw. Zoals vaak het geval is, is het schip het oudste deel. De zuidelijke muur, de enige die bewaard is gebleven, vertoont een visgraatpatroon en kleine ramen (nu geblokkeerd) met gesimuleerde sluitstenen, die het kenmerk zijn van de 11e eeuw. Deze eerste kerk - we weten niets over de oostelijke delen - werd kort voor het midden van de 12e eeuw voltooid met een portaal in de voorgevel en een klokkentoren op de zuidelijke flank. Het diepe portaal, dat geheel uit de voorgevel steekt, heeft drie archivolten, waarvan de tweede versierd is met een dubbele rij gebroken stokken. Het wordt bekroond door een gevel. De klokkentoren is volledig uit de grond gebouwd en heeft een zeer hoge vierkante basis, bijna kaal, die een achthoekige klokkentoren boven de daken van de kerk uitsteekt. Afsnijdingen op de hoeken van de basis zorgen voor een overgang naar het achthoekige plan. De acht traveeën met ronde hoofden worden omlijst door slanke zuilen en een stenen piramide, vergelijkbaar met die van Bouconvillers, vormt de top. De vloer van de klokkentoren en de torenspits zijn identiek herbouwd nadat ze in 1968 bijna volledig waren ingestort. Binnenin is de basis bedekt met een archaïsch ribbelgewelf, ontvangen op consoles gebeeldhouwd met gezichten of maskers. Het oorspronkelijke koor werd rond 1170 vervangen door een nieuw koor met twee traveeën en een plat chevet. Doubletten, ogieven en formetten vallen op zuilenbundels via kapitelen die voornamelijk versierd zijn met acanthusbladeren, zoals in die tijd gepast was. Tegen het einde van de 14e eeuw werd aan de noordzijde van het koor een heerlijkheidskapel met twee traveeën toegevoegd, en kort daarna werd in de zuidoosthoek nog een kapel gebouwd. De ogieven van het gewelf, al prismatisch in profiel, vallen op gebeeldhouwde consoles in het noorden en kolommen in het zuiden. Het gewelf van de tweede kooromgang werd bij deze gelegenheid herbouwd. Met zijn drie onafhankelijke gevels en zijn dubbele lancetvensters bekroond door een roos, ziet de brede platte chevet er goed uit. Ten slotte werd het schip in de 16e eeuw naar het noorden toe uitgebreid met een zijbeuk met vijf ribgewelven. Het gewelf van het schip zelf werd begonnen maar nooit voltooid. Een oksaal uit de 16e eeuw, nog steeds aanwezig bij de ingang van het koor, verschillende stenen beelden, ook uit de 16e eeuw, en een doopvont uit 1544 maken het gebouw nog interessanter. Dominique Vermand